2.Վիլյամ Սարոյանը հիշում է…
Գրող Վիլյամ Սարոյանը, հիշելով իր դպրոցական տարիները, պատմել է դրվագներ, որոնք լավագույնս բացահայտում են նրա ճարպկությունը:
«Սխտորը եղավ պատճառը, որ ես քիչ գացի դպրոց:Ամեն առավոտ սխտորով կերակուր կուտեի, կերթայի դպրոց: Հոտ դասարան կբռներ…Ուսուցիչ կմտներ, հոտ կքաշեր ու վրաս կպոռար.
— Նորե՞ն սխտոր կերած ես:
— Այո´,- կըսեի,- սխտոր կերած եմ, հապա ի՞նչ ուտեի:
— Հոտ սենյակ բռնած է:
— Է¯, լուսամուտ բաց,- կըսեի:
Կկատղեր, դուրս կըներ: Իմ ուզած ալ այդ էր, կերթայի տուն: Մայրս կհարցներ, թե ինչու նորեն շուտ եկա:
— Ուսուցիչ դուրս ըրավ, ըսավ՝ սխտոր կերած ես:
— Խողեմ ատոնց գլուխ,- կըսեր մայրս,- Բիթլիսի ճաշեր չեն հավնիր, իրենց կերա՞ծն ինչ է:
Բայց կատակ կանեմ, հիմնական պատճառն այն էր, որ ես արագ կսովորեի, անոնք՝ դանդաղ»:
Բառարան նորեն-նորից, կրկին
ճարպիկ- ճկուն, վարժ կըսեի-ասում էի
գացի- գնացի կկատղեր-բարկանում էր
կերթայի-գնում էի ատոնց-դրանց
կբռներ-տարածվում էր անոնք-նրանք
կպոռար-բղավում էր
Առաջադրանք՝
Փորձի՛ր մի քանի նախադասությամբ գրել, թե ի՞նչ զգացողություններ ունեցար, երբ կարդացիր։ Հետաքրքի՞ր էր, զավեշտալի՞, թե՞․․․։
Ես որ, առաջին անգամ կարդացի այա հատվածը ոչինչ չհասկացա, իսկ հետո, երբ որ օգտվեցի բառառանից ամեն ինչ հասկացա։ Պատմությունը նրա մասին էր, որ Վիլյամից դպրոցում սխտորի հոտ էր գալի և նրան հետ էին ուղարկում տուն։